di Felice Nicotera
Una bella poesia del grande Eduardo De Filippo.
Di fronte alle fatiche dell’esistenza, Eduardo invoca la pace, in cui “nun sèntere cchiù niente”. Una pace che però non significhi annientamento o morte, ma piuttosto una possibilità di vita, una porta che s’aprisse “pè campà”.
Io vulesse truva’ pace (1948) – Eduardo De Filippo (Napoli il 24 maggio 1900 – Roma 31 ottobre 1984)
Io vulesse truvà pace; ma na pace senza morte. Una, mmieze’a tanta porte, s’arapesse pe’ campa’! S’arapesse na matina, na matin’ ‘e primavera, e arrivasse fin’ ‘a sera senza dì: ‘nzerràte llà! Senza sentere cchiù ‘a ggente ca te dice: io faccio…,io dico, senza sentere l’amico ca te vene a cunziglia’. Senza senter’ ‘a famiglia ca te dice: Ma ch’ ‘e fatto? Senza scennere cchiù a patto c’ ‘a cuscienza e ‘a dignita’. Senza leggere ‘o giurnale… ‘a nutizia impressionante, ch’è nu guaio pe’ tutte quante e nun tiene che ce fa’. Senza sentere ‘o duttore ca te spiega a malatia.. ‘a ricett’ in farmacia… l’onorario ch’ ‘e ‘a pava’. Senza sentere stu core ca te parla ‘e Cuncettina, Rita, Brigida, Nannina… Chesta sì…Chell’ata no. Pecchè, insomma, si vuo’ pace e nun sentere cchiu’ niente, ‘e ‘a spera’ ca sulamente ven’ ‘a morte a te piglia’? Io vulesse truva’ pace ma na pace senza morte. Una, mmiez’ ‘a tanta porte s’arapesse pe’ campa’! S’arapesse na matina, na matin’ ‘e primavera, e arrivasse fin’ ‘a sera senza di’: nzerràte lla’!
Gli articoli di “Napolitudine”
[catlist name=napolitudine numberposts=1000]